AMRYTA - NEKTAR NIEUMARŁEGO

     - Niczym kuruzzi w rękach Czaszkogłowego tnące esensję istnienia na światłość i ciemność, niechaj ten szlapar oddzieli prawdziwie niewzruszoną wiarę od nędznej słabości - kapłan Morglitha w Get-warr-garze kthan Torian Yussel, 9455 KI.

     Obrzędy i ceremonie czcicieli Morglitha znacząco się między sobą różnią, w zależności od lokalizacji poszczególnych kultów oraz ich mniej lub bardziej ortodoksyjnego podejścia do kwestii wiary. W obrębie katańskiego Imperium niemal każda wioska posiada kaplicę poświęconą Morglithowi wyznawanemu w aspekcie Pana Umarłych. To tam w bgmaa-ranie krewniacy zmarłych pozostawiają niewielkie ofiary mające zapewnić duszom spokojny odpoczynek w zaświatach i tam oddają Morglithowi cześć poprzez modlitwy połączone z rytmicznym uderzaniem rękami o klepisko lub podłogę. Zwyczaj owego bębnienia w ziemię powiązany jest z wyobrażeniem Pana Umarłych jako istoty bytującej w trzewiach Orchii, a odgłos uderzeń ma zwrócić jej uwagę na modlących się na powierzchni wiernych.

Amulet Noicty

Osią funkcjonowania każdego adepta sztuki czarodziejskiej jest jego zdolność do wykorzystywania mocy. Niezbędnym zaś do tego narzędziem jest amulet.

Powiada się, że urażony człek lasu, którego spotka sprawiedliwa śmierć w obronie natury w ostatnim swym tchnieniu szepcze ku Świętej Górze i tamże kieruje swe ostatnie spojrzenie. Gdziekolwiek by się nie znajdował, ofiarowując się opiece Wielkiej Druidki Malachei natchniona przez jej ducha góra odpowie na jego udrękę i wezwie duszę cierpiętnika by mogła żal swój okazać i niesprawiedliwego naznaczyć. I pomsta natury na onego spadnie, a niespokojny duch udręczonego spokoju wówczas zazna.

Karmin: górzysta i porośnięta gęstymi lasami, położona najdalej na zachód wyspa Ciągu Grua paradoksalnie wydaje się najbezpieczniejszą z wszystkich prowincji Królestwa Złotych Twierdz. Graniczy od południa i zachodu z niewielkimi społecznościami osadniczymi na Ciągu Arianom i znajduje się jednocześnie na pograniczu wód terytorialnych malauków, które darzą władcę Osmundu stonowanym szacunkiem.

Słońce zajmuje szczególną pozycję wśród ochrianskich ciał niebieskich. W odróżnieniu od planet i ich satelitów na Ochrii nie istnieje żaden zorganizowany kult czczący słońce, nie licząc prymitywnych wspólnot zamieszkujących wyspy Ciągu Arianom. Mimo tego najbliższa Ochrii gwiazda stanowi jeden z centralnych elementów wspólnoty Druidów na Archipelagu Centralnym.

                      DANINA KRWI

     Wielkie szklane kopuły wieńczące dachy katanickich świątyń od zawsze budziły podziw i nabożną grozę śmiertelników, albowiem nie jest dla nikogo tajemnicą pochodzenie niezwykłych barwników używanych do nasączania żywymi odcieniami czerwieni tysięcy wprawionych w nie szybek. Szkło przeznaczone do tego celu, wytapiane z doskonałej jakości kwarcu zręcznymi rękami gnomów, barwione jest magicznymi płynami składającymi się w sporej mierze z krwi śmiertelnych istot.

Inne imiona pod którymi jest znany a które nadali mu wieszcze: 
Zagłada By-Rygna Szóstego, Czarny Świt, Cień z Tagar-dur, Zwiastun końca i wiele innych.

                           DZIECI HESERBARA

    „Uwierz, miłosierny panie, że choć zdobili oni ofiarne słupy znakami mego boga, nie są mi wcale bliskimi braćmi w wierze, ja sam zaś nie podzielam ich upodobań i daleki jest od czynienia tego, co oni uczynili twym poddanym” – pianicki kapłan sprowadzony przed oblicze księcia Gurbasa Hruta, 9453 KI.

     Rasa półolbrzymów wrosła głębokimi korzeniami w orchiańską ziemię, występując w bez mała wszystkich znanych krainach Kartarii prócz Elmanalu i integrując się od tysięcy lat z innymi mieszkańcami cywilizowanych ziem. Wielu półolbrzymów obnosi się ze szlacheckimi herbami sięgającymi rodowodem wieków następujących po upadku prastarego Imperium reptillionów, wielu zasłużyło się dla władców Uruk-hai wojując w ich imieniu pod czerwonymi sztandarami boskiego Katana.

1438 dzień wyprawy Nadziei

Nadzieja- okręt księcia Saek'heasa- nie spełniła niestety swego zadania. Najszlachetniejszemu spośród wybranych przez Musagę Duru dowódców ostatniej wyprawy powierzono zadanie niezwykle odpowiedzialne. Oto bowiem najlojalniejszy spośród sług Musagi wywieźć miał z Archipelagu Centralnego nie dobra i spuściznę reptiliońskiejgo ludu, lecz przekletą Księgę Demonów, na kartach której przed wiekami wyklęta i zapomniana istota spisała krwią smoków sekrety narzucania demonom swej woli. Musaga Duru wiedział, że zawarte w niej treści nie mogą dostać się w ręce pozbawionych wroga, gdyż nie tylko imperium reptilionów ale i cały cywilizowany świat upadnie. Saek'heas, rycerz wielkiego serca, powiernik księgi i ręka Ashlaka choć niechętny ponuremu zadaniu, przyjął je bez wahania.
Rozpaczliwa misja dotarcia możliwie najdalej od Archipelagu Centralnego przebiegała początkowo nad wyraz pomyślnie, a pomyślne wiatry tchnęły w serca załogi wiarę w opatrzność Bogów, którzy najwyraźniej błogosławili Nadzieji.

Przyszedł wszak dzień, który ową fortunę miał odmienić, a skutki pechowego zejścia na ląd jednej z nieznanych wysp Archipelagu Pajęczego miały odbić się echem w odległych czasach, ponownie zmieniając tory historii.

Hassosac to starożytna, reptilliońska technika walki kijem. Kij był bronią starszą od jakiejkolwiek orchiańskiej cywilizacji, jednak czas powstania hassosac znany jest całkiem dokładnie. Przypadał na moment uformowania się imperium reptillionów. Wraz z końcem podbojów i podporządkowaniem sobie wszystkich ras Ochrii państwo rozumnych gadów zaczęło krzepnąć i umacniać swoją wewnętrzną strukturę. Potężne armie straciły na znaczeniu, reptilliońskie imperium potrzebowało dynamicznego rozwoju handlu i rzemiosła. W gwałtownie rozbudowujących się miastach powstała nowa, bogata klasa średnia.

          KLĄTWA DZIECIĘCIA TFAMA

     - Głębia Przeklętych?! Choćbyś mnie złotem obsypał po szyję albo obedrzeć ze skóry kazał, nie popłynę na te wody! Tam się skrywa zło potworzaste w spokojnej toni, co tylko czyha na nasze dusze! - partański żeglarz z plemienia Huadrów w rozmowie z awarimskim kupcem, 9455 KI.

     Na spokojnych wodach przybrzeżnych Karminu, kilkadziesiąt mil na południe od Przylądka Jurhana i w obszarze zwanym Cieśniną Chalmejską, wznosi się ponad toń morza niewielka wysepka o stromych skalistych brzegach, otoczona białą pianą grzywaczy i kusząca wzrok plamą zieleni pośród błękitu morskiego bezmiaru. Nikt na niej nie żyje, chociaż rosną tam gęste zagajniki, tryskają źródła słodkiej wody, a w chaszczach mnożą się drobne zwierzęta, nikt nie chce bowiem budować sadyb w cieniu rzucanym przez Dziecię Pana Łowów.

  
      KLĄTWA NIENASYCONYCH OCZU

      Znana sharanom od czasów Wielkiej Zarazy choroba - zwana jakoby w ich niezrozumiałej mowie Plagą Nienasyconych Oczu - pojawia się sporadycznie wśród kilku pajęczych rojów pochodzących bezpośrednio od panującego gniazdowiska. Chociaż śmiertelnicy wywodzący się spoza sharańskiej rasy nie wiedzą praktycznie nic na temat owej choroby, istnieje pewne podanie mówiące o dręczącym sharany pradawnym demonie o imieniu Sengha Thaer.

                            KLĄTWA PANI WÓD

     „I nie postanie już noga wasza bezkarnie w domenie mej Pani, albowiem zawiniliście wobec niej bezgranicznie i tylko śmierć was z jej ręki czeka! ” – ostatnie słowa khtana Esberosa Ulgara, 23 bakis-ranu 9455 KI.

     Wdrażane pod protekcją awarimskiego kultu Gotam-gora metalowe pokrycia okrętowych kadłubów wywołały w roku 9455 ogromne poruszenie wśród mieszkańców niewielkiego księstwa Maragberu, położonego na południowym wybrzeżu krasnoludzkiej wyspy. Urażeni praktykami błogosławienia metalu przez powiązanych z kuźniami kapłanów Gotam-gora, liczni w Maragberze wyznawcy Bogini Mórz El-Amarny zaczęli zdecydowanie przeciwko temu protestować, zarzucając metalurgom próbę wtargnięcia w błogosławioną domenę ich patronki i jawne świętokradztwo. Władca Maragberu, krasnoludzki książę Dragan Thorim, stanął w tym zatargu po stronie wpływowych gotamgorczyków dopuszczając nieświadomie do eskalacji konfliktu i wybuchu ciągu dramatycznych wydarzeń, których kulminacją okazał się tragiczny w skutkach Karmazynowy Przypływ.

Krasnoludzkie bractwo kastratów

Artykuł został napisany w oparciu o rozważania na forum.

Ze względu, że temat krasnoludów powoli popada w niepamięć, publikuję moją część artykułu. Może pobudzi ona pozostałych do działania.

Przed wami kontrowersyjna i trudna w opisaniu teoria krasnoludzkich kastratów. Tradycyjnie przepraszam za ciężki styl i wszelakie błędy w pisowni. Część rysunków pochodzi z http://sundellese....onet.pl/. Reszta jest rozsiana po internecie. Mam nadzieję, że autorzy nie mają nic przeciwko, że je wykorzystałem, a jeśli mają w mig je usunę.

Artykuł inspirowany filmem Kubo i dwie struny. Opowiadanie plus dodatki do profesji Barda.

                        LANKOR-HYSS

    Tysiąclecia spędzone w jarzmie katańskiej niewoli ujarzmiły w końcu wojowniczego ducha reptillionów, ale nie zdołały wykorzenić wszystkich rdzennych obyczajów i rytuałów tego prastarego, niegdyś cieszącego się tytułem dominującego gatunku. Kolejno rządzący Kartarią władcy orkowego Imperium nie zamierzali zresztą ingerować zbyt głęboko w kulturę brutalnie podbitego narodu, zadowalając się unicestwieniem jego militarnego potencjału i koncentrując się na eksploatacji surowców naturalnych oraz siły roboczej macierzystych ziem rozumnych jaszczurów. Zyskawszy z biegiem czasu bardzo ograniczoną autonomię, reptillioni odbudowali wiele dawnych instytucji, powołali też do życia monarchię, chociaż nikt po dziś nie dzień nie łudzi się, że ma ona jakiekolwiek znaczenie poza reprezentacyjnym.

         MORSKA TOŃ I ŚWIĘTA STAL

     Flota morska oparta na drewnianych kadłubach od stuleci stanowiła główną formę sztuki szkutniczej w stoczniach Archipelagu Centralnego. Uświęcone setkami lat tradycji techniki budowania statków, wykorzystujące na dodatek obfitość podstawowego surowca, jakim było drewno wydawały się wyznaczać pewien konstrukcyjny dogmat, którego zmiana jawiła się wielu prawdziwym świętokradztwem, zwłaszcza z religijnego punktu widzenia. Uważane powszechnie za patronujące morzom i żeglarzom kulty Gothmeda i El-Amarny współdzieliły między siebie wpływy, we względnie pokojowy sposób rywalizując o dusze rozumnych istot wiążących swe życie z oceaniczną tonią.

     Niewielki z produkcyjnego punktu widzenia, ale niebywale drażliwy społecznie przełom dokonał się w roku 9338 KI na Awarimie, w portowym mieście Marag-ber znajdującym się pod wpływami krasnoludzkiego klanu Ghorimów.

      MORZE SKĄPANE W PIORUNACH

     „Raz jeszcze rzeknę, świątobliwy Bracie Wód, że żądania czcigodnego Ulgara nie zostaną wysłuchane, albowiem podług zapisów Księgi Druagara kult Gotam-gora nie naruszył żadnego prawa obowiązującego na ziemiach Maragberu” – książę Thorim do kthana Karraka, 22 bgmaa-ranu 9455 KI.

     Na początku 9455 roku nikt w Gutum-guru nie mógł się spodziewać, że nowatorski pomysł pewnego krasnoludzkiego szkutnika stanie się powodem bolesnej zwady dwóch wpływowych kultów i skłóci ze sobą wiele możnych południowych rodów. Popierany przez świątynię Gotam-gora, a zdecydowanie odrzucany przez elamarnitów pomysł pokrywania kadłubów statków cienką warstwą ochronnego metalu przyniósł mieszkańcom Awarimu wiele zgryzoty i cierpienia, ale zarazem uczynił z pewnej grupy przedsiębiorczych arystokratów prawdziwych możnowładców. Gorliwie propagowany przez kleryków Gotam-gora, reformatorski projekt zabezpieczania kadłubów przed skorupiakami od początku swego istnienia burzył krew w żyłach głęboko związanych z morzem czcicieli El-Amarny.